Ποιος είδε τον Κρόνο και δεν τον φοβήθηκε! Κάθε φορά που η γυναίκα του, η Ρέα, γεννούσε ένα παιδί τους, εκείνος το καταβρόχθιζε αμάσητο.  Μάταια η σύζυγός του τον παρακαλούσε να μην το κάνει. Εκείνος φοβόταν έναν χρησμό που έλεγε πως ένας από τους απογόνους του θα του έπαιρνε τον θρόνο και θα γινόταν άρχοντας του κόσμου. Είδε και απόειδε η δύστυχη Ρέα και αποφάσισε να ταξιδέψει στην Κρήτη για να γεννήσει εκεί το έκτο τους παιδί. Όταν επέστρεψε στο σπιτικό τους, αντί για μωρό, έδωσε στον άντρα της να φάει μια πέτρα τυλιγμένη με πανιά. Για καλή της τύχη, παρά το δύσπεπτο γεύμα, ο Κρόνος ξεγελάστηκε και έμεινε ήσυχος πως όλα ήταν υπό έλεγχο. Την ίδια στιγμή όμως, ο μικρός Δίας μεγάλωνε χαρούμενος και ξένοιαστος. Χάρη  στη φροντίδα που έλαβε από τις Νύμφες και με τη βοήθεια του δυναμωτικού γάλακτος που έπινε από μια κατσίκα, την Αμάλθεια, έγινε ολόκληρος άντρας. Όπως ήταν φυσικό λοιπόν, όταν έμαθε την αλήθεια για τον πατέρα του, πήρε τον δρόμο για το πατρικό του με σκοπό να φέρει ξανά στη ζωή τα αδέλφια του και να γίνει ο αρχηγός των θεών και των ανθρώπων. Έτσι κι έγινε. Αλλά οι μάχες δεν σταμάτησαν εκεί. Απελευθέρωσε τους Κύκλωπες από τα Τάρταρα και εκείνοι του έδωσαν ως ανταμοιβή τον κεραυνό, ένα πανίσχυρο όπλο. Με τη βοήθειά του, αλλά και με τη συμβολή των υπόλοιπων θεών πάλεψε με τους Τιτάνες και τους Γίγαντες, κερδίζοντας κάθε μάχη. Σαν ένας περήφανος αετός, που ήταν το σύμβολό του, έγινε ο ρυθμιστής του ουρανού και ο πιο ισχυρός από τους δώδεκα θεούς του Ολύμπου. Ο άνεμος, τα σύννεφα, η βροχή και όλα τα καιρικά φαινόμενα υπάκουαν σε αυτόν. Οι ξένοι τον είχαν για προστάτη και γι΄αυτό του δόθηκε ο χαρακτηρισμός «Ξένιος Ζεύς».  Παντρεύτηκε την Ήρα και μαζί απέκτησαν πέντε παιδιά, ενώ ο ίδιος υπήρξε πατέρας πολλών ακόμη παιδιών με άλλες θεές και θνητές. Μία από τις γυναίκες που ερωτεύτηκε ήταν η πριγκίπισσα Ευρώπη. Για τα μάτια της μάλιστα, μεταμορφώθηκε σε ταύρο, την πήρε στην πλάτη του και την μετέφερε στην Κρήτη. Από το όνομά της προέκυψε το όνομα της ηπείρου στην οποία ανήκει η Ελλάδα.

Ο Ποσειδώνας ήταν γιος του Κρόνου και της Ρέας και σύζυγος της Αμφιτρίτης. Ήταν θεός της θάλασσας, των ποταμών, των πηγών, των πόσιμων νερών και γενικά του υγρού στοιχείου. Προστάτευε τους ναυτικούς και τους ψαράδες. Όπλο του ήταν η τρίαινα και σύμβολά του η τρίαινα, το δελφίνι και το άλογο. Αγαπημένο του δέντρο ήταν το πεύκο. 

Η Αθηνά ήταν κόρη του Δία και της Μήτιδας. Ήταν η θεά της σοφίας, των γραμμάτων, των τεχνών  και της εργασίας. Αγαπημένο της δέντρο ήταν η ελιά και το σύμβολό της ήταν η κουκουβάγια. 

Η Αφροδίτη ήταν κόρη του Δία και της Διώνης, γυναίκα του Ήφαιστου και μητέρα του φτερωτού Έρωτα. Ήταν η θεά της ομορφιάς και του έρωτα. Αγαπημένο της πουλί ήταν το περιστέρι και αγαπημένα της φυτά η μυρτιά και τα τριαντάφυλλα. 

Η Άρτεμις ήταν κόρη του Δία και της Ληρούς και αδερφή του Απόλλωνα.  Η΄ταν η θεά της άγριας φύσης, του κυνηγιού, των ζώων, της γονιμότητας και της σελήνης. Αγαπημένο της ζώο ήταν το ελάφι. 

Ο Ερμής ήταν γιος του Δία και της Μαίας. Ήταν ο αγγελιαφόρος των θεών, κήρυκας και ψυχοπομπός, προστάτης του εμπορίου, των ταξιδιωτών, αλλά και των ληστών. Σύμβολά του ήταν τα φτερωτά πέδιλα, το καπέλο και το σκήπτρο που κρατούσαν οι κήρυκες.

Ο Άρης ήταν γιος του Δία και της Ήρας και πατέρας του Φόβου, του Τρόμου και των αμαζόνων. Ήταν ο θεός της μάχης και του πολέμου. Αγαπημένο του ζώο ήταν ο σκύλος και αγαπημένο του πουλί το γεράκι.

 

Ο Ήφαιστος ήταν γιος του Δία και της Ήρας και σύζυγος της Αφροδίτης. Ήταν ο θεός της φωτιάς, των ηφαιστείων και της μεταλλουργίας και προστάτης των τεχνιτών. Ο Ήφαιστος κατασκεύαζε όλα τα όπλα των θεών. 

“Να προσέχεις το κοπάδι σου σαν το μάτι σου” συνήθιζε να λέει ο Ποσειδώνας στον γιο του Πολύφημο, που ήταν μονόφθαλμος και ο πιο άγριος από όλους τους Κύκλωπες. Όχι ότι οι υπόλοιποι ήταν καλύτεροι σε συμπεριφορά. Είχαν όλοι τους τεράστια δύναμη, ήταν όχι ιδιαίτερα έξυπνοι και αντιπαθούσαν τις συναναστροφές με κόσμο. Ζούσαν στα βουνά και βοσκούσαν γίδες και πρόβατα για να ζήσουν. Ο Πολύφημος όμως, έμελλε να γίνει ο πιο ξακουστός λόγω της μοιραίας του συνάντησης με τον Οδυσσέα, ο οποίος σε μία από τις περιπλανήσεις του σταμάτησε στην περιοχή του. Μαζί με δώδεκα συντρόφους του έφτασαν σε μια σπηλιά και, πεινασμένοι καθώς ήταν, έμειναν έκθαμβοι μπροστά στο γάλα και το τυρί που βρίσκονταν στο εσωτερικό. Σε λίγη ώρα η γη σείστηκε και στη σπηλιά μπήκε ο τεράστιος Πολύφημος κλείνοντας πίσω του την είσοδο με μια τεράστια πέτρα. Ο Οδυσσέας σύντομα κατάλαβε πως μόνο φιλόξενος δεν ήταν ο νέος του “φίλος”, αφού δεν άργησε να καταβροχθίσει εκείνη τη στιγμή δύο από τους συντρόφους του και άλλους δύο το επόμενο πρωί. Το βράδυ δύο ακόμη από τους άμοιρους συντρόφους κατέληξαν στην κοιλιά του γίγαντα. Ο πολυμήχανος άντρας σκέφτηκε να τυφλώσει τον Κύκλωπα με ένα πυρωμένο χοντρό ξύλο και έβαλε σε εφαρμογή το παράτολμο σχέδιο.  “Με λένε Κανένα” συστήθηκε, ενώ κερνούσε κρασί τον οικοδεσπότη μέχρι που τον μέθυσε. Ο Κύκλωπας ζαλισμένος έπεσε για ύπνο και μόλις ο Οδυσσέας και οι εναπομείναντες σύντροφοί του κάρφωσαν το ξύλο στο μάτι του, ο Πολύφημος σηκώθηκε και φώναζε σε βοήθεια. “Σώστε με! Με τύφλωσε ο Κανένας!” έλεγε και ξανάλεγε, αλλά οι υπόλοιποι Κύκλωπες τον πέρασαν για τρελό. “Πώς γίνεται να τον τύφλωσε κανένας!” είπαν μεταξύ τους και δεν πλησίασαν. Το πρωί ο Πολύφημος τράβηξε τον βράχο που έκλεινε την είσοδο της σπηλιάς και με τα χέρια του προσπάθησε να πιάσει τους εισβολείς. Μάταια όμως! Εκείνοι είχαν δεθεί κάτω από τις κοιλιές των γιγάντιων προβάτων του και βγήκαν έξω από τη σπηλιά, χωρίς να τους πάρει χαμπάρι. Έτρεξαν γρήγορα στο πλοίο τους και σαλπάρησαν. Όταν ο Πολύφημος συνειδητοποίησε τι είχε συμβεί, άρπαξε την κορυφή ενός βουνού και την έριξε προς το μέρος τους, χωρίς να καταφέρει να τους πετύχει. Ο Οδυσσέας τότε του αποκάλυψε το πραγματικό του όνομα, και ο Πολύφημος ορκίστηκε να πάρει εκδίκηση με τη βοήθεια του πατέρα του, που έστειλε φουρτούνες και τρικυμίες στην περιπετειώδη διαδρομή του Οδυσσέα.

Όλος ο αρχαίος κόσμος μιλούσε για τον πιο σπουδαίο εφευρέτη της Αθήνας, τον Δαίδαλο. Αλλά και ο ίδιος είχε μεγάλη αυτοπεποίθηση, που ορισμένες φορές γινόταν υπερηφάνεια. Καμάρωνε που ήταν ο πρώτος που σχεδίασε αγάλματα σε φυσική στάση και όχι με τα χέρια κολλημένα στο σώμα, όπως τα σχεδίαζαν μέχρι τότε. Γέμιζε με ικανοποίηση που τις εφευρέσεις του τις θαύμαζαν θεοί και άνθρωποι. Για αυτό και δεν άντεχε τον ανταγωνισμό. Ούτε καν από τον ίδιο του τον ανιψιό, ο οποίος μαθήτευσε κοντά του και έκανε και αυτός δικές του κατασκευές. Από μεγάλη ζήλια και φόβο μήπως ο ανιψιός του γίνει πιο διάσημος από αυτόν, ο Δαίδαλος τον έσπρωξε από την Ακρόπολη. Για να γλυτώσει από την τιμωρία κατέφυγε στο νησί της Κρήτης. Εκεί γνωρίστηκε με τον βασιλιά της, τον Μίνωα, που του ανέθεσε να φτιάξει ένα οικοδόμημα για να φυλακίσει μέσα τον τρομερό Μινώταυρο. Ο Δαίδαλος σχεδίασε τον λαβύρινθο, ένα κτίριο με πολλούς στενούς διαδρόμους και περάσματα που μπέρδευαν όποιον έμπαινε μέσα και δεν τον άφηναν να βρει την έξοδο. Ο Μίνωας έμεινε πολύ ευχαριστημένος από το δημιούργημα του εφευρέτη. Φοβήθηκε όμως πως υπήρχε πιθανότητα ο Δαίδαλος να πάει σε άλλα μέρη και να φτιάξει ακόμη πιο εντυπωσιακά κτίρια. Για αυτό διέταξε να φυλακίσουν άμεσα αυτόν και τον γιο του, τον Ίκαρο. Ο έξυπνος πατέρας όμως, σκαρφίστηκε έναν τρόπο απόδρασης. Έφτιαξε δύο ζευγάρια από φτερά, στα οποία κόλλησε πούπουλα με κερί. “Πρόσεξε γιε μου. Μην πετάς πολύ ψηλά, γιατί υπάρχει περίπτωση τα φτερά να λιώσουν από τον ήλιο. Μην πετάς ούτε πολύ χαμηλά, επειδή τότε τα φτερά θα βραχούν από τη θάλασσα, θα βαρύνουν και πέσεις.” συμβούλεψε τον Ίκαρο πριν ξεκινήσουν. Πατέρας και γιος ξεκίνησαν για το ταξίδι τους στον ουρανό. Ήταν αλήθεια! Είχαν αφήσει πίσω τους το νησί της Κρήτης και τη σκοτεινή τους φυλακή! Χαρούμενοι και ξένοιαστοι πετούσαν προς την ελευθερία. Ο Ίκαρος είχε ενθουσιαστεί. Απολάμβανε την πτήση χωρίς να συνειδητοποιήσει πως είχε απομακρυνθεί αρκετά από τον πατέρα του και είχε φτάσει κοντά στον ήλιο. Τα φτερά του άρχισαν να λιώνουν. Έχασε την ισορροπία του και έπεσε στη θάλασσα, δίπλα σε ένα μικρό νησί. Ο Δαίδαλος στεναχωρημένος κατέβηκε, πήρε το νεκρό σώμα του γιου του και το έθαψε στην παραλία. Το νησί αυτό ονομάστηκε Ικαρία και η θάλασσα γύρω του Ικάριο Πέλαγος. 

Ο ατλας ηταν μυθικος τιτανας που κρατουσε στους ωμους του το θολο του ουρανου και κατα μια εκδοχη ηταν ο αρχηγος των τιτανων και πατερας του ηταν ο Ιαπετος και μητερα του η Ωκεανιδα.Μετα την τιτανομαχια ο Διας θελοντας να τιμωρησει τον Ατλαντα επειδη του εναντιωθηκε στην τιτανομαχια, τον καταδικασε να στηριζει με την δυναμη του τον ουρανο πανω απο την γη. Ετσι ο Ατλαντας λογω της θεσης του ηξερε ολα τα βαθη της θαλασσας και των ωκεανων, γνωριζε ολα τα μυστικα του ουρανου καθως και οτι ο κοσμος ειναι μια τεραστια σφαιρα.Μια εκδοχη θελει τον Ατλαντα να μεταφερει ολες αυτες του τις γνωσεις στον Ηρακλη, θελοντας να τον ανταμειψει ετσι που καταφερε να σκοτωσει τους ληστες που ειχαν κλεψει τις κορες του, τις Εσπεριδες.Μια αλλη εκδοχη θελει τον Ηρακλη να συνανταει τον Ατλαντα καθως πηγαινε να παρει τα μηλα των Εσπεριδων. Ο Ατλαντας καταφερνει να πεισει τον Ηρακλη να κρατησει τον ουρανιο θολο με την δικαιολογια οτι θα πηγαινε ο ιδιος να φερει τα μηλα των Εσπεριδων για τον Ηρακλη. Ο Ηρακλης αντιλαμβανομενος την πονηρτια του Ατλαντα του ζηταει να ξαναπαρει για λιγο τον θολο για να ξεκουραστει, φορτωνοντας και παλι το βαρος του θολου και καταδικαζοντας τον ετσι σε αιωνια τιμωρια. 

Ο Αχιλλέας, που το όνομά του σημαίνει “αυτός που τριγυρίζει θλιμμένος”, ήταν γιος του βασιλιά της Φθίας Πηλέα και μιας θαλασσινής θεότητας, της Θέτιδας. Όταν ήταν ακόμα βρέφος, η μητέρα του τον βούτηξε στα νερά της λίμνης Στύγας για να τον κάνει αθάνατο. Μόνο τη δεξιά του φτέρνα δεν μπόρεσε να βρέξει, γιατί από εκεί τον κρατούσε και έτσι αυτό έμελλε να είναι το μοναδικό του τρωτό σημείο. Ο Πηλέας ανέθεσε στον Κένταυρο Χείρωνα να μεγαλώσει τον Αχιλλέα και τον αδελφικό του φίλο, Πάτροκλο και να τους μάθει την πολεμική τέχνη. Μετά από αυτή την εκπαίδευση, ο νεαρός Αχιλλέας πήρε μέρος στον Τρωικό πόλεμο στο πλευρό των Αχαιών, ως επικεφαλής μιας στρατιάς ανδρών, των Μυρμιδόνων. Μάλιστα, αναδείχθηκε ως ένας από τους πιο σημαντικούς πολεμιστές. Όταν όμως, ο αρχιστράτηγος των Αχαιών, Αγαμέμνονας, πήρε με τη βία τη σκλάβα του Αχιλλέα, την Βρισηίδα, ο Αχιλλέας πείσμωσε και δεν ήθελε να πολεμήσει ξανά. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο στρατός των Αχαιών να χάνει μάχες και να υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να χάσει και τον πόλεμο. Κανείς από τους συμπολεμιστές του δεν μπορούσε να μεταπείσει τον θυμωμένο άντρα, ώσπου ο αγαπημένος του φίλος, Πάτροκλος, πήγε στη σκηνή του και του πρότεινε μια λύση. Ζήτησε την πανοπλία του προκειμένου να τη φορέσει και να πολεμήσει σαν να είναι εκείνος, ξεγελώντας τους Τρώες. Ο Αχιλλέας δέχτηκε και παράλληλα συμβούλεψε τον φίλο του να μην πάρει θάρρος, αλλά να σταματήσει τη μάχη μόλις τους διώξει από το στρατόπεδο. Όντως, ο Πάτροκλος κατάφερε να ξεγελάσει τους εχθρούς και να νικήσει πολλούς από αυτούς. Ξέχασε όμως τη συμβουλή του φίλου του και τους κυνήγησε ως τα τείχη της Τροίας. Εκεί, ο Έκτορας τον αναγνώρισε και πάλεψε μαζί του, καταφέρνοντας να τον σκοτώσει και να πάρει τα όπλα του Αχιλλέα. Μόλις έμαθε τα νέα, ο Αχιλλέας έπεσε σε βαρύ πένθος. Ήταν απαρηγόρητος. Έκλαιγε συνέχεια και δεν μπορούσε να συνέλθει. Η μητέρα του η Θέτιδα τον άκουσε, βγήκε από τη θάλασσα και πήγε στο εργαστήρι του Ηφαίστου, ζητώντας του να φτιάξει καινούρια πανοπλία, την οποία πήγε η ίδια στον γιο της. Ο Αχιλλέας αποφάσισε να πάρει εκδίκηση για τον χαμό του φίλου του. Συμφιλιώθηκε με τον Αγαμέμνονα και ρίχτηκε ξανά στη μάχη, σκοτώνοντας πολλούς Τρώες. Έχασε τη ζωή του όμως και ο ίδιος από ένα δηλητηριασμένο βέλος του Πάρη που τον πέτυχε στη φτέρνα του και από τότε το αδύνατο σημείο κάθε ανθρώπου το ονομάζουμε “αχίλλειο πτέρνα”. 

Ο θεός Ερωτας ήταν από τους σημαντικότερους θεούς της αρχαιότητας, μια από τις τρεις θεότητες που δημιούργησαν τον κόσμο, σύμφωνα με τη Θεογονία του Ησίοδου, που περιγράφει την καταγωγή των θεών.Κατά την μυθολογία ο Θεός Έρωτας είναι καρπός της Αφροδίτης και του Άρη. Ο Έρωτας εκπροσωπούσε το πάθος και τον έρωτα, συναισθήματα που δημιουργούσαν ζωή. Εμφανιζόταν και έριχνε τα βέλη του, προκαλώντας παράφορο έρωτα και παράλληλα, βάσανα στους ανθρώπους.Ο θεός Ερωτας μαζι με την Αφροδίτη κατείχαν ξεχωριστή θεση ανάμεσα στους αρχαίους Θεούς. Εκπροσωπούσαν το κάλλος και την ερωτική διάθεση και προκαλούσαν θετικά συναισθήματα τους θνητούς. Λατρεύτηκαν όσο λίγοι και ήταν πηγή έμπνευσης για πολλούς καλλιτέχνες. 

Ο Πανας είχε αποκρουστική όψη, πόδια τράγου, μυτερά αυτιά, δυο κέρατα στο κεφάλι και το προσωπό που καλυπτόταν από πυκνή γενειάδα και ήταν γιος του αγγελιοφόρου των θεών, του Ερμή και της Νύμφης Δρυόπης.. Η μητερα του μόλις τον είδε τρόμαξε και τράπηκε σε φυγή εγκαταλείποντας το παιδί της. Ο Ερμής τότε τον λυπήθηκε, τον πήρε στην αγκαλιά του και τον έφερε στην κατοικία των θεών, στον Όλυμπο. Όλοι οι θεοί μόλις τον είδαν άρχισαν να γελούν γοητευμένοι από τη μορφή του. Περισσότερο δε απ' όλους, ο θεός του κεφιού, ο Διόνυσος, που με χαρά δέχτηκε να έρθει στη συντροφιά του και τον ονόμασε Παν, επειδή οι πάντες ευχαριστήθηκαν όταν τον είδαν.Ηταν προστάτης των κτηνοτρόφων, των κυνηγών αλλά και των αλιέων με μόνιμη διαμονή σε χώρους της φύσης (όρη, δάση, σπήλαια, κοιλάδες, ρεματιές κλπ). .Προστάτη τους τον θεωρούσαν επίσης και όσοι μάχονταν κι αγωνίζονταν δίκαια, γιατί θεωρούσαν ότι με τη βοήθειά του θα καταφέρναν να τρέψουν σε φυγή τους εχθρούς τους, σπέρνοντάς τους τον πανικό, λέξη που προέρχεται από το όνομα του θεού.Στις αναπαραστάσεις του ο Πάνας πάντα κρατούσε στο ένα χέρι τη σύριγγα δηλαδή τον αυλό και στο άλλο συνήθως μια γκλίτσα. Επειδή η μορφή του ήταν αλλόκοτη και τρόμαζε όσους πλησίαζε, ήταν συνήθως μόνος του, βρίσκοντας πάντα θερμή υποδοχή στην παρέα των Σάτυρων και του Διονύσου. Ο Πάνας φημιζόταν για τη μουσική και τις μελωδίες του με τις οποίες μάγευε τα ζώα, τα πουλιά και τις Νύμφες του δάσους. Αγαπούσε το τραγούδι, το χορό και το γλέντι και επιδιδόταν σε σε αυτά, με συντροφιά τις Νύμφες, το Διόνυσο και τους Πανίσκους.

Ο ήρωας που χάρη στο μίσος της Ήρας απέκτησε κλέος, δηλαδή δόξα, ονομάζεται Ηρακλής. Ημίθεος, γιος του Δία και της Αλκήνης, έπεσε θύμα της βασίλισσας των θεών, η οποία έφτασε στο σημείο να τον τρελάνει, με αποτέλεσμα το κακόμοιρο παλικάρι να κάνει κακό στην οικογένειά του. Όταν το συνειδητοποίησε, το μαντείο των Δελφών του είπε πως για να εξιλεωθεί για τις άσχημες πράξεις του, έπρεπε να υπηρετήσει τον ξάδελφό του, βασιλιά Ευρυσθέα για δώδεκα χρόνια. Δυστυχώς όμως ο Ευρυσθέας δεν έβλεπε με καλό μάτι τον συγγενή του. Γι' αυτό του ανέθεσε δώδεκα δοκιμασίες, τους γνωστούς άθλους, με απώτερο σκοπό την εξόντωσή του. Και τι δεν έκανε ο Ηρακλής! Πάλεψε με το λιοντάρι της Νεμέας και όχι μόνο κατάφερε να το πνίξει με γυμνά χέρια, αλλά εμπλούτισε και την γκαρνταρόμπα του, μιας και το έγδαρε, πήρε τη λεοντή και την έκανε αναπόσπαστο κομμάτι του ρωμαλέου του look. Δεν ζαλίστηκε καθόλου από τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας που διπλασιάζονταν κάθε φορά που κόβονταν με σπαθί, αλλά σκέφτηκε να τα κάψει με φωτιά, ώστε να μην δημιουργηθούν άλλα. Λαχάνιασε κυνηγώντας επί ένα χρόνο το άπιαστο ελάφι της θεάς Άρτεμις με τα χρυσά κέρατα και τις χάλκινες οπλές, μα στο τέλος κατάφερε να το πιάσει. Ζωντανό αιχμαλώτισε και το αγριογούρουνο του Ερύμανθου. Έγινε περιζήτητος γαμπρός, αφού κατάφερε μέσα σε μία μέρα να καθαρίσει τους επί τριάντα χρόνια βρώμικους στάβλους του βασιλιά Αυγεία, στρέφοντας μέσα σε αυτούς τα νερά των ποταμών Αλφειού και Πηνειού. Με σημάδι που θα το ζήλευε ο πιο φημισμένος σκοπευτής εξόντωσε με τα βέλη του τις Στυμφαλίδες όρνιθες στην ομώνυμη λίμνη. Κατάφερε να πιάσει τον ταύρο της Κρήτης και να εξημερώσει τα ανθρωποφάγα άλογα του βασιλιά Διομήδη. Πήρε τη δερμάτινη ζώνη της Ιππολύτης, της βασίλισσας των Αμαζόνων. Απήγαγε τα κόκκινα βόδια του γίγαντα Γηρυόνη. Άρπαξε τα μήλα των Εσπερίδων, που τα φυλούσε ένας ακοίμητος δράκοντας με εκατό κεφάλια και στο τέλος έπιασε τον Κέρβερο, τον σκύλο που φύλαγε τις πύλες του Κάτω Κόσμου και τον πήγε στον Ευρυσθέα. Μετά από όλα αυτα, ο Ηρακλής ήταν πλέον ελεύθερος, ενώ στη συνέχεια της ζωής του συμφιλιώθηκε με την Ήρα και έζησε για πάντα στον Όλυμπο μαζί με τους θεούς ήρεμος και ευτυχισμένος. 

Μεγάλη μοναξιά ένιωθαν οι θεοί στον Όλυμπο και μία μέρα, εκεί που έτρωγαν και έπιναν, αποφάσισαν να γίνουν λίγο πιο δημιουργικοί. Φόρεσαν τα ρούχα της δουλειάς, πήραν φωτιά και χώμα και έφτιαξαν τα ζώα και τους ανθρώπους. Μετά, ανέθεσαν στον Τιτάνα Επιμηθέα να τους δώσει χαρίσματα. Αυτός προίκισε όλα τα ζώα με πλήθος από προσόντα όπως δύναμη, ταχύτητα, τρίχωμα, φτερά και νύχια, αλλά όταν έφτασε η ώρα των ανθρώπων, δεν είχε μείνει απολύτως τίποτα για να τους δώσει. Βλέποντας τους ανθρώπους γυμνούς και απροστάτευτους, ανίκανους να επιβιώσουν, ο αδελφός του Επιμηθέα, ο Προμηθέας, από τη μεγάλη του αγάπη για αυτούς, πήρε μια γενναία απόφαση. Πήγε κρυφά στο εργαστήρι του Ηφαίστου και έκλεψε τη φωτιά, που μέχρι εκείνη τη στιγμή την είχαν μόνο οι θεοί. Την παρέδωσε στους ανθρώπους και τους έμαθε να τη χρησιμοποιούν και να φτιάχνουν εργαλεία. Τους δίδαξε μαθηματικά, αστρονομία, φαρμακευτική, πώς να κατασκευάζουν σπίτια και καράβια και πώς να βγάζουν μεταλλεύματα από τη γη. Ακόμη, τους είπε πως αν ήθελαν να έχουν τους θεούς με το μέρος τους θα έπρεπε να κάνουν θυσίες σε αυτούς. Εκείνος όμως δεν κατάφερε να τα έχει καλά με τους θεούς, αφού ο Δίας θύμωσε πάρα πολύ μαζί του και διέταξε να τον δέσουν με γερές αλυσίδες σε μία κορυφή του Καυκάσου. Επί τριάντα χρόνια, κάθε μέρα σε συγκεκριμένη ώρα ο αρχηγός των θεών έστελνε έναν αετό να τρώει το συκώτι του δύστυχου Τιτάνα, το οποίο καθημερινά γιατρευόταν και ξαναγινόταν τροφή για το πτηνό. Το μαρτύριο έμοιαζε να είναι ατέλειωτο μέχρι τη στιγμή που πέρασε από το σημείο ο φημισμένος Ηρακλής, πηγαίνοντας προς τη Χώρα των Εσπερίδων. Έμεινε έκπληκτος από το θέαμα που αντίκρισε, λυπήθηκε και ελευθέρωσε τον Προμηθέα από τα δεσμά του, ενώ ο ταλαιπωρημένος άντρας, θέλοντας να ευχαριστήσει τον σωτήρα του, του αποκάλυψε τον τρόπο για να πάρει τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων που έψαχνε. Στο τέλος, η ζωή επεφύλασσε ένα ανέλπιστο δώρο στον Προμηθέα. Ο Κένταυρος Χείρωνας, ζήτησε από τον Δία να γίνει θνητός επειδή δεν άντεχε τον πόνο από το δηλητηριασμένο βέλος με το οποίο τον είχε χτυπήσει ο Ηρακλής. Έτσι, ο Δίας πήρε την αθανασία από τον Κένταυρο, την έδωσε στον Προμηθέα και τον υποδέχτηκε στον Όλυμπο για να κατοικήσει μαζί με τους υπόλοιπους θεούς.

Ο Απόλλωνας ήταν γιος του Δία και της Λητούς και αδερφός της Άρτεμης. Ήταν ο θεός του φωτός, της μαντικής τέχνης, της μουσική και του χορού, της ηθικής τάξης και της λογικής. Ήταν θεραπευτής θεός. Αγαπημένο του φυτό ήταν η δάφνη και αγαπημ’ενο του πουλί το κοράκι. Το μουσικό όργανο που είχε και ως σύμβολο ήταν η λύρα, την οποία του δώρισε ο θεός Ερμής ως δώρο συγχώρεσης για την κλοπή των βοδιών του.

Η Εστία ήταν η μεγαλύτερη κόρη του Κρόνου και της Ρέας. Ήταν προστάτιδα της οικογένειας και της φιλοξενίας. Λατρευόταν σε όλα τα σπίτια των ανθρώπων και σε όλους τους ναούς των θεών. Να δούμε τη σχέση της με τη φωτιά (εστία)

Πριν πολλά χρόνια, στην περιοχή της Τροιζήνας κάτω από έναν βράχο βρίσκονταν ένα ζευγάρι σανδάλια και ένα σπαθί. Αυτά πήρε ο Θησέας όταν ενηλικώθηκε για να πάει να συναντήσει για πρώτη φορά τον πατέρα του τον Αιγέα, που ήταν βασιλιάς της Αθήνας. Στο δρόμο του συνάντησε φοβερούς και τρομερούς ληστές, που τους εξόντωσε με γενναιότητα, γλυτώνοντας τις περιοχές αυτές από τον φόβο. Όταν έφτασε στην Αθήνα, ο πατέρας του τον αναγνώρισε και τον έσφιξε στην αγκαλιά του με μεγάλη χαρά. Την περίοδο εκείνη όμως οι Αθηναίοι έπρεπε να εκπληρώσουν μια θλιβερή υποχρέωση που σχετιζόταν με ένα γεγονός που είχε συμβεί πριν κάποια χρόνια. Ο γιος του βασιλιά της Κρήτης, Μίνωα, είχε πάρει μέρος στα Παναθήναια και νίκησε σε κάποιους αγώνες. Από ζήλια οι Αθηναίοι τον σκότωσαν και στη συνέχεια ο Μίνωας πολέμησε μαζί τους και τους νίκησε. Θέλοντας να τους τιμωρήσει, τους υποχρέωσε κάθε χρόνο να στέλνουν στο νησί εφτά νέους άντρες και εφτά νέες γυναίκες, για να μπαίνουν μέσα σε έναν λαβύρινθο. Εκεί χάνονταν και τους καταβρόχθιζε ένα φοβερό και τρομερό τέρας, ο Μινώταυρος, που ήταν μισός ταύρος και μισός άνθρωπος. Ο Θησέας, ατρόμητος καθώς ήταν, αποφάσισε να είναι ένας από τους νέους που θα πήγαιναν στην Κρήτη. Ήθελε να σκοτώσει το αδίστακτο τέρας με τα ίδια του τα χέρια. Ο πατέρας του τον αποχαιρέτησε λυπημένος και τον προέτρεψε στην επιστροφή τους να βάλουν άσπρα πανιά στο πλοίο τους, αν η αποστολή τους ήταν επιτυχής. Σε αντίθετη περίπτωση τα πανιά να συνέχιζαν να είναι μαύρα, όπως τη στιγμή που ξεκινούσαν για το ταξίδι. Φτάνοντας ο Θησέας στην Κρήτη γνώριστηκε με την κόρη του βασιλιά Μίνωα, την Αριάδνη και οι δύο τους ερωτεύτηκαν κεραυνοβόλα. Η Αριάδνη έδωσε στον Θησέα ένα μεγάλο κουβάρι με κλωστή για να να δέσει την άκρη του στην είσοδο του λαβύρινθου και έτσι να μπορέσει να βρει τον δρόμο του μετά. Ο θαρραλέος νέος βρήκε τον Μινώταυρο, πάλεψε μαζί του και τον νίκησε. Ακολούθησε την κλωστή και κατάφερε να βγει από τον δαιδαλώδη λαβύρινθο. Χαρούμενοι και ανακουφισμένοι οι Αθηναίοι, έχοντας πλέον μαζί τους και την Αριάδνη, πήραν τον δρόμο της επιστροφής, ξεχνώντας όμως να αλλάξουν τα πανιά του πλοίου από μαύρα σε άσπρα. Δυστυχώς, ο Αιγέας, που είδε από μακριά το πλοίο να πλησιάζει, νόμιζε πως ο γιος του είχε σκοτωθεί. Από τη μεγάλη του στεναχώρια έπεσε στη θάλασσα και πνίγηκε. Η θάλασσα αυτή ονομάστηκε Αιγαίο Πέλαγος.

 

 

Το όνομα «Οδυσσεύς», προέρχεται από το ρήμα «ὀδύσσομαι» (οργίζομαι, μισώ κάποιον) και σημαίνει εξοργισμένος, αλλά και ο μισούμενος από τους θεούς, αυτός που έδωσε αφορμές δυσαρέσκειας, το έδωσε ο παππούς του, ο Αυτόλυκος (Οδύσσεια 19:405).Μυθικος βασιλιας της Ιθακης, γνωστος για την πονηρια, την εξυπναδα και την εφευρετικοτητα του, ο Οδυσσεας ηταν γιος του Λαερτη και της Αντικλειας. Συζυγος της Πηνελοπης και πατερας του Τηλεμαχου.Ο Οδυσσεας Πηρε μερος στην εκστρατεια κατα της Τροιας και σε αυτον οφειλεται η ιδεα και κατασκευη του Δουρειου ιππου, του ξυλινου τεραστιου αλογου που σταθηκε η αφορμη για την νικη των Αχαιων.Αφού έπεσε η πόλη του Πριάµου και τέλειωσε ο δεκάχρονος Τρωικός πόλεµος, ξεκίνησαν τα πλοία των Αχαιών, για να γυρίσουν στην πατρίδα. Όµως οι θεοί του Ολύµπου ήτανε θυµωµένοι, γιατί µέσα στην Τροία οι Αχαιοί έκαψαν τους ναούς τους. Γι’ αυτό τους έστειλαν ανέµους δυνατούς κι άγρια θαλασσοταραχή, για να δυσκολέψουν το ταξίδι τους. Όλοι όµως γύρισαν γρήγορα στα σπίτια τους. Μόνο ο Οδυσσέας, ο πολυµήχανος βασιλιάς,  περιπλανήθηκε δέκα ολόκληρα χρόνια σε θάλασσες και σε χώρες µακρινές και πέρασε πολλές ταλαιπωρίες, ώσπου να φτάσει στην Ιθάκη, την πατρίδα του. Τις περιπέτειες του Οδυσσέα µέχρι την επιστροφή του στην Ιθάκη µάς τις αφηγείται ο Όµηρος στο έργο του «Οδύσσεια».

Η Ήρα ήταν κόρη του Κρόνου και της Ρέας, αδερφή και σύζυγος του Δία. Ήταν βασίλισσα των θεών και των ανθρώπων. Προστάτευε το γάμο και την οικογένεια. Σύμβολό της ήταν το ρόδι, ενώ αγαπημένα της ζώα ήταν το παγώνι και η αγελάδα.

Η Δήμητρα ήταν κόρη του Κρόνου και της Ρέας και μητέρα της Περσεφόνης. Ήταν η θεά της γης και της γεωργίας, της χλωρίδας, τη τροφής και του γάμου και προστάτιδα των γεωργών. Σύμβολό της ήταν το στάχυ.