Ποιος είδε τον Κρόνο και δεν τον φοβήθηκε! Κάθε φορά που η γυναίκα του, η Ρέα, γεννούσε ένα παιδί τους, εκείνος το καταβρόχθιζε αμάσητο.  Μάταια η σύζυγός του τον παρακαλούσε να μην το κάνει. Εκείνος φοβόταν έναν χρησμό που έλεγε πως ένας από τους απογόνους του θα του έπαιρνε τον θρόνο και θα γινόταν άρχοντας του κόσμου. Είδε και απόειδε η δύστυχη Ρέα και αποφάσισε να ταξιδέψει στην Κρήτη για να γεννήσει εκεί το έκτο τους παιδί. Όταν επέστρεψε στο σπιτικό τους, αντί για μωρό, έδωσε στον άντρα της να φάει μια πέτρα τυλιγμένη με πανιά. Για καλή της τύχη, παρά το δύσπεπτο γεύμα, ο Κρόνος ξεγελάστηκε και έμεινε ήσυχος πως όλα ήταν υπό έλεγχο. Την ίδια στιγμή όμως, ο μικρός Δίας μεγάλωνε χαρούμενος και ξένοιαστος. Χάρη  στη φροντίδα που έλαβε από τις Νύμφες και με τη βοήθεια του δυναμωτικού γάλακτος που έπινε από μια κατσίκα, την Αμάλθεια, έγινε ολόκληρος άντρας. Όπως ήταν φυσικό λοιπόν, όταν έμαθε την αλήθεια για τον πατέρα του, πήρε τον δρόμο για το πατρικό του με σκοπό να φέρει ξανά στη ζωή τα αδέλφια του και να γίνει ο αρχηγός των θεών και των ανθρώπων. Έτσι κι έγινε. Αλλά οι μάχες δεν σταμάτησαν εκεί. Απελευθέρωσε τους Κύκλωπες από τα Τάρταρα και εκείνοι του έδωσαν ως ανταμοιβή τον κεραυνό, ένα πανίσχυρο όπλο. Με τη βοήθειά του, αλλά και με τη συμβολή των υπόλοιπων θεών πάλεψε με τους Τιτάνες και τους Γίγαντες, κερδίζοντας κάθε μάχη. Σαν ένας περήφανος αετός, που ήταν το σύμβολό του, έγινε ο ρυθμιστής του ουρανού και ο πιο ισχυρός από τους δώδεκα θεούς του Ολύμπου. Ο άνεμος, τα σύννεφα, η βροχή και όλα τα καιρικά φαινόμενα υπάκουαν σε αυτόν. Οι ξένοι τον είχαν για προστάτη και γι΄αυτό του δόθηκε ο χαρακτηρισμός «Ξένιος Ζεύς».  Παντρεύτηκε την Ήρα και μαζί απέκτησαν πέντε παιδιά, ενώ ο ίδιος υπήρξε πατέρας πολλών ακόμη παιδιών με άλλες θεές και θνητές. Μία από τις γυναίκες που ερωτεύτηκε ήταν η πριγκίπισσα Ευρώπη. Για τα μάτια της μάλιστα, μεταμορφώθηκε σε ταύρο, την πήρε στην πλάτη του και την μετέφερε στην Κρήτη. Από το όνομά της προέκυψε το όνομα της ηπείρου στην οποία ανήκει η Ελλάδα.

Ο Ποσειδώνας ήταν γιος του Κρόνου και της Ρέας και σύζυγος της Αμφιτρίτης. Ήταν θεός της θάλασσας, των ποταμών, των πηγών, των πόσιμων νερών και γενικά του υγρού στοιχείου. Προστάτευε τους ναυτικούς και τους ψαράδες. Όπλο του ήταν η τρίαινα και σύμβολά του η τρίαινα, το δελφίνι και το άλογο. Αγαπημένο του δέντρο ήταν το πεύκο. 

Αν πηγαίνατε μαζί σχολείο, τότε θα ήταν η αγαπημένη σου συμμαθήτρια. Με τις γνώσεις και την ευστροφία της θα ήταν πολύτιμη βοηθός και συμπαραστάτριά σου, ενώ στη σάκα της σίγουρα θα φιγουράριζε μια κουκουβάγια, που ήταν το σύμβολό της. Ο λόγος για τη θεά Αθηνά, προστάτιδα της σοφίας, της στρατηγικής, του πολέμου και της ειρήνης. Πατέρας της ήταν ο Δίας και μητέρα της η Μήτις. Από φόβο μήπως εκπληρωθεί ένας χρησμός που προέβλεπε ότι η Μήτις θα γεννούσε έναν τόσο δυνατό γιο που θα γινόταν βασιλιάς των θεών, ο Δίας κατάπιε τη γυναίκα του και μαζί της το παιδί που είχε στην κοιλιά της. Σύντομα όμως, αισθάνθηκε ανυπόφορους πονοκεφάλους, από τους οποίους δεν μπορούσε να ησυχάσει. Τη λύση έδωσε ο Ήφαιστος, που με ένα σφυρί χτύπησε το κεφάλι του Δία και αμέσως εμφανίστηκε μπροστά τους η θεά Αθηνά, φορώντας τη στολή της, την περικεφαλαία της και έχοντας στο χέρι της μια ασπίδα από δέρμα κατσίκας, την αιγίδα. Αμέσως, πέταξε τα όπλα της στα πόδια του Δία, δείχνοντας την υποταγή της σε αυτόν και έγινε η αγαπημένη του κόρη. Την ίδια καλή σχέση όμως, δεν είχε με τον Ποσειδώνα, με τον οποίο συγκρούστηκαν για το ποιος από τους δύο θα γινόταν προστάτης της πόλης της Αθήνας. Οι κάτοικοι της περιοχής θα έβγαζαν νικητή αυτόν που θα πρόσφερε στην πόλη το πιο ωραίο δώρο. Χτύπησε τότε ο θεός της θάλασσας με την τρίαινά του μία πλευρά ενός λόφου και ξεπήδησε άφθονο νερό. Οι Αθηναίοι εντυπωσιάστηκαν, αλλά όταν το δοκίμασαν, διαπίστωσαν πως δεν μπορούσαν να το πιουν γιατί ήταν πολύ αλμυρό. Η Αθηνά από την άλλη πλευρά, χτύπησε το δόρυ της στο έδαφος και αμέσως φύτρωσε μία περήφανη ελιά γεμάτη καρπούς. Οι κάτοικοι ενθουσιάστηκαν με το δώρο της, αφού με τη βοήθειά του θα μπορούσαν να έχουν τροφή, λάδι και ξυλεία και έδωσαν στην πόλη τους το όνομα της θεάς. Και όχι μόνο αυτό. Της αφιέρωσαν τον Παρθενώνα και κάθε τέσσερα χρόνια οργάνωναν μια μεγάλη γιορτή προς τιμήν της, τα γνωστά Παναθήναια, που κρατούσαν δέκα μέρες και περιελάμβαναν αγώνες, χορούς και λαμπαδηδρομίες για να την τιμήσουν. 

Η πιο όμορφη από όλες τις θεές γεννήθηκε μέσα από τους αφρούς της θάλασσας, γι’ αυτό και πήρε το όνομα Αφροδίτη. Τα Κύθηρα ήταν το πρώτο μέρος που τη φιλοξένησε, ενώ στη συνέχεια η αέρινη μορφή της ταξίδεψε στην Κύπρο, όπου η φύση την υποδέχτηκε, σκορπίζοντας ολόγυρα μεθυστικά αρώματα από πολύχρωμα λουλούδια. Οι Ώρες, που ήταν οι εποχές του χρόνου, ανέλαβαν να τη στολίσουν με γυαλιστερά φορέματα, σμαραγδένια κοσμήματα και μία πολύτιμη πόρπη στα μεταξωτά μαλλιά της. Όταν την παρουσίασαν στους θεούς, όλοι έμειναν έκπληκτοι από την απαράμιλλη ομορφιά της και ήθελαν να την παντρευτούν. Εκείνη συνήθιζε να τριγυρίζει και να σκορπά τον έρωτα στις καρδιές των ανθρώπων. Έτσι έκανε και με τον Πάρη, τον γιο του βασιλιά της Τροίας, Πρίαμου και έδωσε την αφορμή για την έναρξη του Τρωικού πολέμου. Όλα ξεκίνησαν όταν η Έριδα, η θεά της φιλονικίας, θύμωσε, επειδή δεν την κάλεσαν στον γάμο του Πηλέα και της Θέτιδας. Γεμάτη οργή έριξε ανάμεσα στην Αθηνά, την Ήρα και την Αφροδίτη ένα μήλο με την επιγραφή «στην ομορφότερη», κάνοντας τις τρεις θεές να μαλώνουν μεταξύ τους για το ποια θα το πάρει. Τότε ο Δίας ανέθεσε στον Πάρη να αποφασίσει πού θα το έδινε. Επειδή όμως, ο νέος ήταν ανήμπορος να επιλέξει, οι θεές του πρόσφεραν δώρα για να μπορέσουν να τον πείσουν. Η Αθηνά του υποσχέθηκε σοφία και επιτυχία στις μάχες, αν την επέλεγε. Η Ήρα του προσέφερε τη δυνατότητα να γίνει βασιλιάς της Ασίας και της Ευρώπης, ενώ η Αφροδίτη τού είπε πως θα έκανε την ομορφότερη γυναίκα του κόσμου να τον αγαπήσει. Αυτή δεν ήταν άλλη από την ωραία Ελένη, σύζυγο του Μενέλαου, αρχηγού των Αχαιών. Ο Πάρης έδωσε το μήλο στη θεά της ομορφιάς και η Αφροδίτη τήρησε την υπόσχεσή της, βοηθώντας τους δύο ερωτευμένους νέους να κλεφτούν και να φύγουν μαζί για την Τροία. Έτσι, οι Αχαιοί ξεκίνησαν την εκστρατεία τους για να επιστρέψουν στον Μενέλαο τη σύζυγό του και να τιμωρήσουν τον Πάρη, ενώ η Αφροδίτη επιβεβαίωσε με περίτρανο τρόπο την ιδιότητά της ως θεά του έρωτα. 

Αρχές του Τρωικού πολέμου. Τα πλοία των Αχαιών είναι ακινητοποιημένα. Δεν μπορούν να βγουν στη θάλασσα γιατί δεν πνέει ούρειος άνεμος για μέρες. Οι στρατιώτες με αρχηγό τον Αγαμέμνονα είναι απαρηγόρητοι. Πώς θα ξεκινήσουν για το μακρύ και δύσκολο ταξίδι τους χωρίς τη βοήθεια των ανέμων; Και τότε έρχεται η πληροφορία από τον μάντη Κάλχα. Εκείνη που κρατά τους ανέμους και δεν τους αφήνει να φυσήξουν είναι η Άρτεμις, η θεά του κυνηγιού. Πριν από μερικά χρόνια, ο Αγαμέμνονας μπήκε κατά λάθος σε ένα άλσος της θεάς και σκότωσε ένα ιερό της ελάφι. Εξοργισμένη η θεά, η οποία είναι με την πλευρά των Τρώων, δεν ξεχνά αυτό το περιστατικό και υποστηρίζει πως θα δώσει τέλος στην άπνοια, μόνο αν ο αρχηγός των Αχαιών επανορθώσει πρώτα για το μεγάλο του σφάλμα. Ζητά λοιπόν η θεά κάτι πραγματικά απάνθρωπο. Ο Αγαμέμνονας πρέπει να θυσιάσει το πιο αγαπημένο του πρόσωπο, την κόρη του Ιφιγένεια. Τι δίλημμα! Να σκεφτεί το καλό του στρατού του ή να προτιμήσει να σώσει το σπλάχνο του; Με πόνο ψυχής αποφασίζει το πρώτο. Δακρύζοντας και με αργά βήματα, ο γενναίος άντρας οδηγεί τη νεαρή κοπέλα στο θυσιαστήριο. Όμως, την ώρα της θυσίας, ένα αόρατο χέρι αρπάζει την Ιφιγένεια και στη θέση της τοποθετεί ένα ελάφι. Η Άρτεμις παίρνει κοντά της το κορίτσι και το χρίζει ιέρεια του ναού της στη χώρα των Ταύρων. Αυτό ήταν μόνο ένα από τα πολλά περιστατικά που δείχνουν τον σκληρό και αδάμαστο χαρακτήρα της θεάς. Από πολύ μικρή είχε δείξει τον δυναμισμό της, αφού ήταν αυτή που, βρέφος ακόμη, βοήθησε τη μητέρα της Λητώ να γεννήσει τον δίδυμο αδελφό της Απόλλωνα. Από τότε σπάνια επισκεπτόταν τον Όλυμπο. Συνήθιζε να τριγυρνά στα δάση και να κολυμπά στους ποταμούς, παρέα με τα ζώα και τις όμορφες Νύμφες, που τους μάθαινε να αγαπούν και να σέβονται τη φύση. Όλα τα ζώα την υπακούσαν και αυτή τα προστάτευε με όποιον τρόπο μπορούσε. Αγαπημένα της ζώα ήταν το ελάφι και η αρκούδα, ενώ το τόξο, η φαρέτρα, το ελάφι και το μισοφέγγαρο ήταν τα σύμβολά της. 

Ο Ερμής ήταν γιος του Δία και της Μαίας. Ήταν ο αγγελιαφόρος των θεών, κήρυκας και ψυχοπομπός, προστάτης του εμπορίου, των ταξιδιωτών, αλλά και των ληστών. Σύμβολά του ήταν τα φτερωτά πέδιλα, το καπέλο και το σκήπτρο που κρατούσαν οι κήρυκες.

Μια μικρή βόλτα στην αρχαία Ελλάδα θα ήταν αρκετή για να διαπιστώσεις ποιος ήταν ο πιο αντιπαθής θεός. Ο Άρης υπήρξε εκείνη η θεότητα, την οποία θεοί και άνθρωποι μισούσαν και για την οποία χτίστηκαν οι λιγότεροι ναοί στην αρχαιότητα. Και όχι άδικα. Γιατί ποιος άνθρωπος θα έμπαινε στη διαδικασία να αφιερώσει ναό σε έναν θεό που ο μόνος του σκοπός ήταν να πολεμάει και να σπέρνει το μίσος στις καρδιές των ανθρώπων! Γιος του Δία και της Ήρας, πήρε το όνομά του από το «αίρειν» ή τη λέξη «αρά» που σημαίνει «βλάβη». Ήταν ο θεός των πολεμικών συγκρούσεων και μερικά από τα επίθετα που του είχαν προσδώσει ήταν «ανδροφόνος», «οπλοχαρής», «φιλαίματος» και «δακρυγόνος». Τα όπλα του ήταν χάλκικα, ενώ κρατούσε ως σύμβολα την ασπίδα και το δόρυ του. Συνήθως πολεμούσε πεζός, αλλά υπήρχαν και φορές που εμφανιζόταν πάνω σε άρμα, που το έσερναν τρομακτικά άλογα. Τα μακριά του μαλλιά ανέμιζαν, έβγαζε φλόγες από τα μάτια του και η βροντερή του φωνή τράνταζε τους τόπους από τους οποίους περνούσε. Συντροφιά του είχε την αδελφή του Έριδα, που το όνομά της σήμαινε Διχόνοια, τη θεά του πολέμου Ενυώ και τους γιους του Φόβο και Δείμο. Μία φορά στη ζωή του όμως υπήρξε δίκαιος μέσα στη σκληρότητά του. Ο Άρης είχε μια μονάκριβη κόρη, την Αλκίππη. Ένας γιος του Ποσειδώνα, ο Αλιρρόθιος, την ερωτεύτηκε παράφορα αλλά εκείνη δεν ήθελε να τον αγαπήσει. Τότε αυτός, τυφλωμένος από το πάθος του, της φέρθηκε άσχημα. Μόλις ο Άρης έμαθε το γεγονός, σκότωσε τον νεαρό στους πρόποδες της Ακρόπολης. Ο Ποσειδώνας, στεναχωρημένος και εξοργισμένος, ζήτησε να γίνει δικαστήριο των θεών και ο Άρης να καταδικαστεί ως δολοφόνος. Οι θεοί όμως, λειτούργησαν με σοφία και αποφάσισαν να αθωώσουν τον κατηγορούμενο θεό. Η συνεδρίαση έγινε πάνω σε έναν λόφο στην περιοχή της Ακρόπολης. Από τότε ο λόφος αυτός ονομάστηκε Άρειος Πάγος, γιατί «πάγος» στην αρχαία Ελλάδα σήμαινε «βράχος». Έτσι ονομάζεται επίσης και το ανώτατο δικαστήριο της Ελλάδας στη σύγχρονη εποχή.

Ο Διόνυσος είναι ο μοναδικός θεός της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας που γεννήθηκε όχι μία, αλλά δύο φορές. Η μητέρα του, Σέμελη, όταν ήταν ακόμη έγκυος, ζήτησε από τον πατέρα του, Δία, να εμφανιστεί μπροστά της με όλη του τη δόξα. Ο Δίας την προειδοποίησε πως κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ επικίνδυνο. Αυτή επέμεινε και ο βασιλιάς των θεών έδειξε όλη του τη δύναμη, εκπέμποντας τόσο έντονο φως, που η άτυχη γυναίκα έχασε τη ζωή της. Τότε, ο Δίας πήρε το έξι μηνών βρέφος, το έραψε στον μηρό του και σε εννιά μήνες ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε και έγινε ο αγαπημένος θεών και ανθρώπων. Από τον πατέρα του έμαθε πώς να καλλιεργεί αμπέλια και να παράγει κρασί, τέχνη την οποία δίδαξε και στους ανθρώπους. Του άρεσε να τριγυρνά από τόπο σε τόπο και να γλεντάει μαζί με τον κόσμο. Λόγω της μεγάλης του φήμης, διοργανώνονταν προς τιμή  του τα Μικρά και τα Μεγάλα Διονύσια, δύο γιορτές που περιελάμβαναν αθλητικούς αγώνες και μουσικοχορευτικά γλέντια με φαγητό και ποτό. Μια μέρα όμως, η ζωή επεφύλασσε στον Διόνυσο μια δυσάρεστη έκπληξη. Στο δρόμο του για τη Νάξο ζήτησε από πειρατές να τον μεταφέρουν με το πλοίο τους. Έτσι και έγινε. Καθώς έπλεαν όμως, οι αδίστακτοι άντρες θεώρησαν πως ο νεαρός ήταν αρχοντόπουλο και πως θα μπορούσαν να βγάλουν πολλά χρήματα αν τον πουλούσαν ως σκλάβο. Έτσι, αποφάσισαν να κατευθυνθούν προς την Ασία. Για κακή τους τύχη, ο Διόνυσος αντιλήφθηκε τα σκοτεινά τους σχέδια και, ως θεός που ήταν, σκέπασε όλο το πειρατικό καράβι με ένα τεράστιο κλήμα, ενώ ο ίδιος μεταμορφώθηκε σε λιοντάρι. Την ίδια στιγμή, το καράβι γέμισε από κρασί που έρεε και ζάλιζε τους πειρατές. Όλοι οι άντρες έπεσαν στη θάλασσα για να γλυτώσουν και μόλις τους τύλιξαν τα αλμυρά νερά, μεταμορφώθηκαν σε δελφίνια. Γι’ αυτό και μέχρι σήμερα, λένε πως τα δελφίνια είναι τόσο φιλικά με τους ανθρώπους και προσπαθούν να τους σώσουν στη θάλασσα, επειδή δεν είναι άλλοι από τους πειρατές που μετάνιωσαν γα την πράξη τους. Από εκείνο το περιστατικό και έπειτα, ο θεός του κρασιού και της διασκέδασης ανέβηκε στον Όλυμπο οριστικά και έζησε μαζί με τους υπόλοιπους θεούς.

Ο Ήφαιστος ήταν γιος του Δία και της Ήρας και σύζυγος της Αφροδίτης. Ήταν ο θεός της φωτιάς, των ηφαιστείων και της μεταλλουργίας και προστάτης των τεχνιτών. Ο Ήφαιστος κατασκεύαζε όλα τα όπλα των θεών. 

“Να προσέχεις το κοπάδι σου σαν το μάτι σου” συνήθιζε να λέει ο Ποσειδώνας στον γιο του Πολύφημο, που ήταν μονόφθαλμος και ο πιο άγριος από όλους τους Κύκλωπες. Όχι ότι οι υπόλοιποι ήταν καλύτεροι σε συμπεριφορά. Είχαν όλοι τους τεράστια δύναμη, ήταν όχι ιδιαίτερα έξυπνοι και αντιπαθούσαν τις συναναστροφές με κόσμο. Ζούσαν στα βουνά και βοσκούσαν γίδες και πρόβατα για να ζήσουν. Ο Πολύφημος όμως, έμελλε να γίνει ο πιο ξακουστός λόγω της μοιραίας του συνάντησης με τον Οδυσσέα, ο οποίος σε μία από τις περιπλανήσεις του σταμάτησε στην περιοχή του. Μαζί με δώδεκα συντρόφους του έφτασαν σε μια σπηλιά και, πεινασμένοι καθώς ήταν, έμειναν έκθαμβοι μπροστά στο γάλα και το τυρί που βρίσκονταν στο εσωτερικό. Σε λίγη ώρα η γη σείστηκε και στη σπηλιά μπήκε ο τεράστιος Πολύφημος κλείνοντας πίσω του την είσοδο με μια τεράστια πέτρα. Ο Οδυσσέας σύντομα κατάλαβε πως μόνο φιλόξενος δεν ήταν ο νέος του “φίλος”, αφού δεν άργησε να καταβροχθίσει δύο από τους συντρόφους του εκείνη τη στιγμή και άλλους δύο το επόμενο πρωί. Το βράδυ δύο ακόμη από τους άμοιρους συντρόφους κατέληξαν στην κοιλιά του γίγαντα. Ο πολυμήχανος άντρας σκέφτηκε να τυφλώσει τον Κύκλωπα με ένα πυρωμένο χοντρό ξύλο και έβαλε σε εφαρμογή το παράτολμο σχέδιο.  “Με λένε Κανένα” συστήθηκε, ενώ κερνούσε κρασί τον οικοδεσπότη μέχρι που τον μέθυσε. Ο Κύκλωπας ζαλισμένος έπεσε για ύπνο και μόλις ο Οδυσσέας και οι εναπομείναντες σύντροφοί του κάρφωσαν το ξύλο στο μάτι του, ο Πολύφημος σηκώθηκε και φώναζε σε βοήθεια. “Σώστε με! Με τύφλωσε ο Κανένας!” έλεγε και ξανάλεγε, αλλά οι υπόλοιποι Κύκλωπες τον πέρασαν για τρελό. “Πώς γίνεται να τον τύφλωσε κανένας!” είπαν μεταξύ τους και δεν πλησίασαν. Το πρωί ο Πολύφημος τράβηξε τον βράχο που έκλεινε την είσοδο της σπηλιάς και με τα χέρια του προσπάθησε να πιάσει τους εισβολείς. Μάταια όμως! Εκείνοι είχαν δεθεί κάτω από τις κοιλιές των γιγάντιων προβάτων του και βγήκαν έξω από τη σπηλιά, χωρίς να τους πάρει χαμπάρι. Έτρεξαν γρήγορα στο πλοίο τους και σαλπάρησαν. Όταν ο Πολύφημος συνειδητοποίησε τι είχε συμβεί, άρπαξε την κορυφή ενός βουνού και την έριξε προς το μέρος τους, χωρίς να καταφέρει να τους πετύχει. Ο Οδυσσέας τότε του αποκάλυψε το πραγματικό του όνομα, και ο Πολύφημος ορκίστηκε να πάρει εκδίκηση με τη βοήθεια του πατέρα του, που έστειλε φουρτούνες και τρικυμίες στην περιπετειώδη διαδρομή του Οδυσσέα.

Όλος ο αρχαίος κόσμος μιλούσε για τον πιο σπουδαίο εφευρέτη της Αθήνας, τον Δαίδαλο. Αλλά και ο ίδιος είχε μεγάλη αυτοπεποίθηση, που ορισμένες φορές γινόταν υπερηφάνεια. Καμάρωνε που ήταν ο πρώτος που σχεδίασε αγάλματα σε φυσική στάση και όχι με τα χέρια κολλημένα στο σώμα, όπως τα σχεδίαζαν μέχρι τότε. Γέμιζε με ικανοποίηση που τις εφευρέσεις του τις θαύμαζαν θεοί και άνθρωποι. Για αυτό και δεν άντεχε τον ανταγωνισμό. Ούτε καν από τον ίδιο του τον ανιψιό, ο οποίος μαθήτευσε κοντά του και έκανε και αυτός δικές του κατασκευές. Από μεγάλη ζήλια και φόβο μήπως ο ανιψιός του γίνει πιο διάσημος από αυτόν, ο Δαίδαλος τον έσπρωξε από την Ακρόπολη. Για να γλυτώσει από την τιμωρία κατέφυγε στο νησί της Κρήτης. Εκεί γνωρίστηκε με τον βασιλιά της, τον Μίνωα, που του ανέθεσε να φτιάξει ένα οικοδόμημα για να φυλακίσει μέσα τον τρομερό Μινώταυρο. Ο Δαίδαλος σχεδίασε τον λαβύρινθο, ένα κτίριο με πολλούς στενούς διαδρόμους και περάσματα που μπέρδευαν όποιον έμπαινε μέσα και δεν τον άφηναν να βρει την έξοδο. Ο Μίνωας έμεινε πολύ ευχαριστημένος από το δημιούργημα του εφευρέτη. Φοβήθηκε όμως πως υπήρχε πιθανότητα ο Δαίδαλος να πάει σε άλλα μέρη και να φτιάξει ακόμη πιο εντυπωσιακά κτίρια. Για αυτό διέταξε να φυλακίσουν άμεσα αυτόν και τον γιο του, τον Ίκαρο. Ο έξυπνος πατέρας όμως, σκαρφίστηκε έναν τρόπο απόδρασης. Έφτιαξε δύο ζευγάρια από φτερά, στα οποία κόλλησε πούπουλα με κερί. “Πρόσεξε γιε μου. Μην πετάς πολύ ψηλά, γιατί υπάρχει περίπτωση τα φτερά να λιώσουν από τον ήλιο. Μην πετάς ούτε πολύ χαμηλά, επειδή τότε τα φτερά θα βραχούν από τη θάλασσα, θα βαρύνουν και πέσεις.” συμβούλεψε τον Ίκαρο πριν ξεκινήσουν. Πατέρας και γιος ξεκίνησαν για το ταξίδι τους στον ουρανό. Ήταν αλήθεια! Είχαν αφήσει πίσω τους το νησί της Κρήτης και τη σκοτεινή τους φυλακή! Χαρούμενοι και ξένοιαστοι πετούσαν προς την ελευθερία. Ο Ίκαρος είχε ενθουσιαστεί. Απολάμβανε την πτήση χωρίς να συνειδητοποιήσει πως είχε απομακρυνθεί αρκετά από τον πατέρα του και είχε φτάσει κοντά στον ήλιο. Τα φτερά του άρχισαν να λιώνουν. Έχασε την ισορροπία του και έπεσε στη θάλασσα, δίπλα σε ένα μικρό νησί. Ο Δαίδαλος στεναχωρημένος κατέβηκε, πήρε το νεκρό σώμα του γιου του και το έθαψε στην παραλία. Το νησί αυτό ονομάστηκε Ικαρία και η θάλασσα γύρω του Ικάριο Πέλαγος. 

Αν μας ρωτήσει κάποιος πώς φανταζόμαστε τον κόσμο που μας περιβάλλει, τότε στο μυαλό μας θα φέρουμε έναν σφαιρικό γαλαζοπράσινο πλανήτη και γύρω από αυτόν πλήθος άλλων πλανητών και αστεριών. Οι αρχαίοι Έλληνες όμως, πίστευαν ότι ο κόσμος είναι ένα πολύ μεγάλο κτίριο με θεμέλια, κολόνες και οροφή. Αυτό το κτίριο του κόσμου είχε αναλάβει να βαστά στους ώμους του ένας πολύ δυνατός άντρας, που τον έλεγαν Άτλαντα. Το όνομά του σήμαινε σταθερός, ανθεκτικός, αυτός που υπομένει τα πάντα. Όμως, η απόφαση να κουράζεται και να ταλαιπωρείται δεν ήταν δική του. Ο Δίας ήταν αυτός που του ανέθεσε τη δύσκολη αυτή αποστολή ως τιμωρία, επειδή κατά τη διάρκεια της Τιτανομαχίας ο Άτλαντας δεν πήρε το μέρος των θεών, αλλά των Τιτάνων. Έτσι, με το βαρύ φορτίο στους ώμους του ο γιος του Ιαπετού και της Ωκεανίδας Κλυμένης στεκόταν υπομονετικά για χρόνια ολόκληρα στην κορυφή ενός βουνού της Αφρικής. Από εκεί πέρασε κάποτε ο φημισμένος Ηρακλής γιατί ταξίδευε προς τη χώρα των Εσπερίδων, προκειμένου να πάρει τα χρυσά τους μήλα και να τα παραδώσει στον ξάδελφό του, τον Ευρυσθέα. Ο Άτλαντας προσφέρθηκε να πάει ο ίδιος και να εκτελέσει αυτόν τον δύσκολο άθλο, με την προϋπόθεση ο ουράνιος θόλος να μείνει για λίγο στους ώμους του Ηρακλή. Έτσι και έγινε. Όταν όμως ο Άτλαντας επέστρεψε στο βουνό, κουβαλώντας τα χρυσά μήλα, δεν ήθελε να κρατήσει και πάλι αυτό το τεράστιο βάρος. «Εντάξει. Σύμφωνοι.» του είπε ο Ηρακλής. «Βοήθησέ με όμως, σε παρακαλώ, να μπορέσω να σταθώ πιο σωστά, για να τον κρατήσω καλύτερα». Ο Άτλαντας άφησε τον σάκο με τα πολύτιμα φρούτα και έκανε αυτό που του ζήτησε ο δυνατός ήρωας. Τότε όμως, ο έξυπνος Ηρακλής έσπρωξε όλο το βάρος και πάλι στους ώμους του Άτλαντα, αφήνοντάς τον και πάλι στην ίδια θέση στην οποία τον βρήκε. Ο άτυχος άντρας όμως, δεν φημιζόταν μόνο για την αιώνια καταδίκη του, αλλά και για τις πολλές του γνώσεις σχετικά με τα μυστικά του ουρανού και της θάλασσας. Γι΄ αυτό και θεωρείται ο πρώτος αστρονόμος του κόσμου, από τον οποίο μάλιστα πήρε το όνομά του ο Ατλαντικός ωκεανός. 

Ο Αχιλλέας, που το όνομά του σημαίνει “αυτός που τριγυρίζει θλιμμένος”, ήταν γιος του βασιλιά της Φθίας Πηλέα και μιας θαλασσινής θεότητας, της Θέτιδας. Όταν ήταν ακόμα βρέφος, η μητέρα του τον βούτηξε στα νερά της λίμνης Στύγας για να τον κάνει αθάνατο. Μόνο τη δεξιά του φτέρνα δεν μπόρεσε να βρέξει, γιατί από εκεί τον κρατούσε και έτσι αυτό έμελλε να είναι το μοναδικό του τρωτό σημείο. Ο Πηλέας ανέθεσε στον Κένταυρο Χείρωνα να μεγαλώσει τον Αχιλλέα και τον αδελφικό του φίλο, Πάτροκλο και να τους μάθει την πολεμική τέχνη. Μετά από αυτή την εκπαίδευση, ο νεαρός Αχιλλέας πήρε μέρος στον Τρωικό πόλεμο στο πλευρό των Αχαιών, ως επικεφαλής μιας στρατιάς ανδρών, των Μυρμιδόνων. Μάλιστα, αναδείχθηκε ως ένας από τους πιο σημαντικούς πολεμιστές. Όταν όμως, ο αρχιστράτηγος των Αχαιών, Αγαμέμνονας, πήρε με τη βία τη σκλάβα του Αχιλλέα, την Βρισηίδα, ο Αχιλλέας πείσμωσε και δεν ήθελε να πολεμήσει ξανά. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο στρατός των Αχαιών να χάνει μάχες και να υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να χάσει και τον πόλεμο. Κανείς από τους συμπολεμιστές του δεν μπορούσε να μεταπείσει τον θυμωμένο άντρα, ώσπου ο αγαπημένος του φίλος, Πάτροκλος, πήγε στη σκηνή του και του πρότεινε μια λύση. Ζήτησε την πανοπλία του, για να τη φορέσει και να πολεμήσει σαν να είναι εκείνος, ξεγελώντας τους Τρώες. Ο Αχιλλέας δέχτηκε και παράλληλα συμβούλεψε τον φίλο του να μην πάρει θάρρος, αλλά να σταματήσει τη μάχη μόλις τους διώξει από το στρατόπεδο. Όντως, ο Πάτροκλος κατάφερε να ξεγελάσει τους εχθρούς και να νικήσει πολλούς από αυτούς. Ξέχασε όμως τη συμβουλή του φίλου του και τους κυνήγησε ως τα τείχη της Τροίας. Εκεί, ο Έκτορας τον αναγνώρισε και πάλεψε μαζί του, καταφέρνοντας να τον σκοτώσει και να πάρει τα όπλα του Αχιλλέα. Μόλις έμαθε τα νέα, ο γιος του Πηλέα έπεσε σε βαρύ πένθος. Ήταν απαρηγόρητος. Έκλαιγε συνέχεια και δεν μπορούσε να συνέλθει. Η μητέρα του η Θέτιδα τον άκουσε, βγήκε από τη θάλασσα και πήγε στο εργαστήρι του Ηφαίστου, ζητώντας του να φτιάξει καινούρια πανοπλία, την οποία πήγε η ίδια στον γιο της. Ο Αχιλλέας αποφάσισε να πάρει εκδίκηση για τον χαμό του φίλου του. Συμφιλιώθηκε με τον Αγαμέμνονα και ρίχτηκε ξανά στη μάχη, σκοτώνοντας πολλούς Τρώες. Έχασε τη ζωή του όμως και ο ίδιος από ένα δηλητηριασμένο βέλος του Πάρη που τον πέτυχε στη φτέρνα του και από τότε το αδύνατο σημείο κάθε ανθρώπου το ονομάζουμε “αχίλλειο πτέρνα”.

Ο θεός Ερωτας ήταν από τους σημαντικότερους θεούς της αρχαιότητας, μια από τις τρεις θεότητες που δημιούργησαν τον κόσμο, σύμφωνα με τη Θεογονία του Ησίοδου, που περιγράφει την καταγωγή των θεών.Κατά την μυθολογία ο Θεός Έρωτας είναι καρπός της Αφροδίτης και του Άρη. Ο Έρωτας εκπροσωπούσε το πάθος και τον έρωτα, συναισθήματα που δημιουργούσαν ζωή. Εμφανιζόταν και έριχνε τα βέλη του, προκαλώντας παράφορο έρωτα και παράλληλα, βάσανα στους ανθρώπους.Ο θεός Ερωτας μαζι με την Αφροδίτη κατείχαν ξεχωριστή θεση ανάμεσα στους αρχαίους Θεούς. Εκπροσωπούσαν το κάλλος και την ερωτική διάθεση και προκαλούσαν θετικά συναισθήματα τους θνητούς. Λατρεύτηκαν όσο λίγοι και ήταν πηγή έμπνευσης για πολλούς καλλιτέχνες. 

Ο Πανας είχε αποκρουστική όψη, πόδια τράγου, μυτερά αυτιά, δυο κέρατα στο κεφάλι και το προσωπό που καλυπτόταν από πυκνή γενειάδα και ήταν γιος του αγγελιοφόρου των θεών, του Ερμή και της Νύμφης Δρυόπης.. Η μητερα του μόλις τον είδε τρόμαξε και τράπηκε σε φυγή εγκαταλείποντας το παιδί της. Ο Ερμής τότε τον λυπήθηκε, τον πήρε στην αγκαλιά του και τον έφερε στην κατοικία των θεών, στον Όλυμπο. Όλοι οι θεοί μόλις τον είδαν άρχισαν να γελούν γοητευμένοι από τη μορφή του. Περισσότερο δε απ' όλους, ο θεός του κεφιού, ο Διόνυσος, που με χαρά δέχτηκε να έρθει στη συντροφιά του και τον ονόμασε Παν, επειδή οι πάντες ευχαριστήθηκαν όταν τον είδαν.Ηταν προστάτης των κτηνοτρόφων, των κυνηγών αλλά και των αλιέων με μόνιμη διαμονή σε χώρους της φύσης (όρη, δάση, σπήλαια, κοιλάδες, ρεματιές κλπ). .Προστάτη τους τον θεωρούσαν επίσης και όσοι μάχονταν κι αγωνίζονταν δίκαια, γιατί θεωρούσαν ότι με τη βοήθειά του θα καταφέρναν να τρέψουν σε φυγή τους εχθρούς τους, σπέρνοντάς τους τον πανικό, λέξη που προέρχεται από το όνομα του θεού.Στις αναπαραστάσεις του ο Πάνας πάντα κρατούσε στο ένα χέρι τη σύριγγα δηλαδή τον αυλό και στο άλλο συνήθως μια γκλίτσα. Επειδή η μορφή του ήταν αλλόκοτη και τρόμαζε όσους πλησίαζε, ήταν συνήθως μόνος του, βρίσκοντας πάντα θερμή υποδοχή στην παρέα των Σάτυρων και του Διονύσου. Ο Πάνας φημιζόταν για τη μουσική και τις μελωδίες του με τις οποίες μάγευε τα ζώα, τα πουλιά και τις Νύμφες του δάσους. Αγαπούσε το τραγούδι, το χορό και το γλέντι και επιδιδόταν σε σε αυτά, με συντροφιά τις Νύμφες, το Διόνυσο και τους Πανίσκους.

Ο ήρωας που χάρη στο μίσος της Ήρας απέκτησε κλέος, δηλαδή δόξα, ονομάζεται Ηρακλής. Ημίθεος, γιος του Δία και της Αλκήνης, έπεσε θύμα της βασίλισσας των θεών, η οποία έφτασε στο σημείο να τον τρελάνει, με αποτέλεσμα το κακόμοιρο παλικάρι να κάνει κακό στην οικογένειά του. Όταν το συνειδητοποίησε, το μαντείο των Δελφών του είπε πως για να εξιλεωθεί για τις άσχημες πράξεις του, έπρεπε να υπηρετήσει τον ξάδελφό του, βασιλιά Ευρυσθέα για δώδεκα χρόνια. Δυστυχώς όμως ο Ευρυσθέας δεν έβλεπε με καλό μάτι τον συγγενή του. Γι' αυτό του ανέθεσε δώδεκα δοκιμασίες, τους γνωστούς άθλους, με απώτερο σκοπό την εξόντωσή του. Και τι δεν έκανε ο Ηρακλής! Πάλεψε με το λιοντάρι της Νεμέας και όχι μόνο κατάφερε να το πνίξει με γυμνά χέρια, αλλά εμπλούτισε και την γκαρνταρόμπα του, μιας και το έγδαρε, πήρε τη λεοντή και την έκανε αναπόσπαστο κομμάτι του ρωμαλέου του look. Δεν ζαλίστηκε καθόλου από τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας που διπλασιάζονταν κάθε φορά που κόβονταν με σπαθί, αλλά σκέφτηκε να τα κάψει με φωτιά, ώστε να μην δημιουργηθούν άλλα. Λαχάνιασε κυνηγώντας επί ένα χρόνο το άπιαστο ελάφι της θεάς Άρτεμις με τα χρυσά κέρατα και τις χάλκινες οπλές, μα στο τέλος κατάφερε να το πιάσει. Ζωντανό αιχμαλώτισε και το αγριογούρουνο του Ερύμανθου. Έγινε περιζήτητος γαμπρός, αφού κατάφερε μέσα σε μία μέρα να καθαρίσει τους επί τριάντα χρόνια βρώμικους στάβλους του βασιλιά Αυγεία, στρέφοντας μέσα σε αυτούς τα νερά των ποταμών Αλφειού και Πηνειού. Με σημάδι που θα το ζήλευε ο πιο φημισμένος σκοπευτής εξόντωσε με τα βέλη του τις Στυμφαλίδες όρνιθες στην ομώνυμη λίμνη. Κατάφερε να πιάσει τον ταύρο της Κρήτης και να εξημερώσει τα ανθρωποφάγα άλογα του βασιλιά Διομήδη. Άρπαξε τη δερμάτινη ζώνη της Ιππολύτης, της βασίλισσας των Αμαζόνων. Απήγαγε τα κόκκινα βόδια του γίγαντα Γηρυόνη. Πήρε τα μήλα των Εσπερίδων, που τα φυλούσε ένας ακοίμητος δράκοντας με εκατό κεφάλια και στο τέλος έπιασε τον Κέρβερο, τον σκύλο που φύλαγε τις πύλες του Κάτω Κόσμου και τον πήγε στον Ευρυσθέα. Μετά από όλα αυτά, ο Ηρακλής ήταν πλέον ελεύθερος και είχε εξιλεωθεί για τα σφάλματά του. Στη συνέχεια της ζωής του συμφιλιώθηκε με την Ήρα και ανεβηκε στον Όλυμπο για να ζήσει για πάντα εκεί ήρεμος και ευτυχισμένος μαζί με τους θεούς. 

Μεγάλη μοναξιά ένιωθαν οι θεοί στον Όλυμπο και μία μέρα, εκεί που έτρωγαν και έπιναν, αποφάσισαν να γίνουν λίγο πιο δημιουργικοί. Φόρεσαν τα ρούχα της δουλειάς, πήραν φωτιά και χώμα και έφτιαξαν τα ζώα και τους ανθρώπους. Μετά, ανέθεσαν στον Τιτάνα Επιμηθέα να δώσει χαρίσματα στα δημιουργήματά τους. Αυτός προίκισε όλα τα ζώα με πλήθος από προσόντα όπως δύναμη, ταχύτητα, τρίχωμα, φτερά και νύχια, αλλά όταν έφτασε η ώρα των ανθρώπων, δεν είχε μείνει απολύτως τίποτα για να τους δώσει. Βλέποντας τους ανθρώπους γυμνούς και απροστάτευτους, ανίκανους να επιβιώσουν, ο αδελφός του Επιμηθέα, ο Προμηθέας, από τη μεγάλη του αγάπη για αυτούς, πήρε μια γενναία απόφαση. Πήγε κρυφά στο εργαστήρι του Ηφαίστου και έκλεψε τη φωτιά, που μέχρι εκείνη τη στιγμή την είχαν μόνο οι θεοί. Την παρέδωσε στους ανθρώπους και τους έμαθε να τη χρησιμοποιούν και να φτιάχνουν εργαλεία. Τους δίδαξε μαθηματικά, αστρονομία, φαρμακευτική, πώς να κατασκευάζουν σπίτια και καράβια και πώς να βγάζουν μεταλλεύματα από τη γη. Ακόμη, τους είπε πως αν ήθελαν να έχουν τους θεούς με το μέρος τους θα έπρεπε να κάνουν θυσίες σε αυτούς. Εκείνος όμως δεν κατάφερε να τα έχει καλά με τους θεούς, αφού ο Δίας θύμωσε πάρα πολύ μαζί του για την κλοπή και διέταξε να τον δέσουν με γερές αλυσίδες σε μία κορυφή του Καυκάσου. Επί τριάντα χρόνια, κάθε μέρα σε συγκεκριμένη ώρα ο αρχηγός των θεών έστελνε έναν αετό να τρώει το συκώτι του δύστυχου Τιτάνα, το οποίο καθημερινά γιατρευόταν και ξαναγινόταν τροφή για το πτηνό. Το μαρτύριο έμοιαζε να είναι ατέλειωτο μέχρι τη στιγμή που πέρασε από το σημείο ο φημισμένος Ηρακλής, πηγαίνοντας προς τη Χώρα των Εσπερίδων. Έμεινε έκπληκτος από το θέαμα που αντίκρισε, λυπήθηκε και ελευθέρωσε τον Προμηθέα από τα δεσμά του, ενώ ο ταλαιπωρημένος άντρας, θέλοντας να ευχαριστήσει τον σωτήρα του, του αποκάλυψε τον τρόπο για να πάρει τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων που έψαχνε. Στο τέλος, η ζωή επεφύλασσε ένα ανέλπιστο δώρο στον Προμηθέα. Ο Κένταυρος Χείρωνας, ζήτησε από τον Δία να γίνει θνητός επειδή δεν άντεχε τον πόνο από το δηλητηριασμένο βέλος με το οποίο τον είχε χτυπήσει ο Ηρακλής. Έτσι, ο Δίας πήρε την αθανασία από τον Κένταυρο, την έδωσε στον Προμηθέα και τον υποδέχτηκε στον Όλυμπο για να κατοικήσει μαζί με τους υπόλοιπους θεούς.

Μόλις η Ήρα έμαθε ότι η Λητώ θα γεννούσε δύο παιδιά του Δία, άστραψε και βρόντηξε! «Πύθωνα!» φώναξε με δυνατή κραυγή. «Πήγαινε να βρεις τη Λητώ και να την κατασπαράξεις!». Αμέσως ο φοβερός δράκος άκουσε τις προσταγές της βασίλισσας των θεών και έτρεξε να βρει την έγκυο γυναίκα. Η Λητώ όμως, κατέφυγε στη Δήλο για να προστατευτεί και εκεί γέννησε τα δύο της παιδιά, την Άρτεμις και τον Απόλλωνα. Τη στιγμή της γέννας μάλιστα, λένε πως πάνω από το νησί πετούσαν ιεροί κύκνοι, που έκαναν εφτά κύκλους, επειδή εκείνη η μέρα ήταν η έβδομη του μήνα. Όμως, ο μικρός γιος της Λητώς δεν πρόλαβε καθόλου να ζήσει ως βρέφος, γιατί αμέσως μετά τη γέννα, η Τιτάνιδα Θέμιδα τού έδωσε να πιει νέκταρ και αμβροσία και εκείνος άρχισε να μεγαλώνει πολύ γρήγορα. Μέσα σε λίγη ώρα είχε γίνει ολόκληρο παλικάρι με πολύ όμορφη εμφάνιση και μεγάλη ευγένεια στην ψυχή του. Χωρίς να χάσει καιρό, το νεογέννητο αγόρι ανέβηκε στον Όλυμπο, πήρε την ευχή του Δία, γνωρίστηκε με τους υπόλοιπους θεούς και κατέβηκε ξανά στη γη, για να αντιμετωπίσει τον Πύθωνα, ο οποίος ζούσε στην περιοχή των Δελφών και έκανε μεγάλες καταστροφές, ενώ πολύ συχνά έτρωγε και ανθρώπους. Με τη βοήθεια των χρυσών βελών που του χάρισε ο Ήφαιστος, ο Απόλλωνας σκότωσε το αδίστακτο τέρας και οι κάτοικοι αφιέρωσαν το μαντείο της περιοχής στον σωτήρα τους. Εκεί, στο μαντείο των Δελφών, η φημισμένη μάντισσα Πυθία έγινε ιέρεια του θεού και, μασώντας φύλλα δάφνης, υποδεχόταν τους ανθρώπους και έδινε διφορούμενους χρησμούς, που ο καθένας μπορούσε να τους ερμηνεύσει διαφορετικά. Όμως, ο Απόλλωνας δεν έχει μείνει στις μνήμες των ανθρώπων ως ένας φιλοπόλεμος θεός. Το αντίθετο μάλιστα. Υπήρξε ο θεός του φωτός και του ήλιου, για αυτό και το δεύτερο ονομά του είναι Φοίβος, που σημαίνει φωτεινός. Ήταν ο ομορφότερος από όλους τους θεούς, προστάτης της μαντικής τέχνης, της μουσικής, της ποίησης, των καλών τεχνών και της θεραπείας, ενώ τα σύμβολά του είναι η κιθάρα, η λύρα, ο κύκνος και δελφίνι.

Η Εστία ήταν η μεγαλύτερη κόρη του Κρόνου και της Ρέας. Ήταν προστάτιδα της οικογένειας και της φιλοξενίας. Λατρευόταν σε όλα τα σπίτια των ανθρώπων και σε όλους τους ναούς των θεών. Να δούμε τη σχέση της με τη φωτιά (εστία)

Πριν πολλά χρόνια, ένα ζευγάρι σανδάλια και ένα σπαθί βρίσκονταν κάτω από έναν βράχο στην περιοχή της Τροιζήνας. Αυτά πήρε ο Θησέας όταν ενηλικώθηκε για να πάει να συναντήσει για πρώτη φορά τον πατέρα του τον Αιγέα, που ήταν βασιλιάς της Αθήνας. Στο δρόμο του συνάντησε φοβερούς και αδίστακτους ληστές, που τους εξόντωσε με γενναιότητα, γλυτώνοντας τις περιοχές αυτές από τον τρόμο. Όταν έφτασε στην Αθήνα, ο πατέρας του τον αναγνώρισε από τον οπλισμό του και τον έσφιξε στην αγκαλιά του με μεγάλη χαρά. Την περίοδο εκείνη όμως οι Αθηναίοι έπρεπε να εκπληρώσουν μια θλιβερή υποχρέωση που σχετιζόταν με ένα γεγονός που είχε συμβεί πριν κάποια χρόνια. Ο γιος του βασιλιά της Κρήτης, Μίνωα, είχε πάρει μέρος στα Παναθήναια και νίκησε σε κάποιους αγώνες. Οι Αθηναίοι από ζήλια τον σκότωσαν και στη συνέχεια ο Μίνωας πολέμησε μαζί τους και τους νίκησε. Θέλοντας να τους τιμωρήσει, τους υποχρέωσε κάθε χρόνο να στέλνουν στο νησί εφτά νέους άντρες και εφτά νέες γυναίκες, για να μπαίνουν μέσα σε έναν λαβύρινθο. Εκεί χάνονταν και ένα ανθρωποφάγο τέρας, ο Μινώταυρος, που ήταν μισός ταύρος και μισός άνθρωπος, τους καταβρόχθιζε. Ο Θησέας, ατρόμητος καθώς ήταν, αποφάσισε να είναι ένας από τους νέους που θα πήγαιναν στην Κρήτη. Ήθελε να σκοτώσει αυτό το αμείλικτο πλάσμα με τα ίδια του τα χέρια. Ο πατέρας του τον αποχαιρέτησε λυπημένος και τον προέτρεψε στην επιστροφή τους να βάλουν άσπρα πανιά στο πλοίο τους, αν η αποστολή τους ήταν επιτυχής. Σε αντίθετη περίπτωση τα πανιά να συνέχιζαν να είναι μαύρα, όπως τη στιγμή που ξεκινούσαν για το ταξίδι. Φτάνοντας ο Θησέας στην Κρήτη γνώριστηκε με την κόρη του βασιλιά Μίνωα, την Αριάδνη και οι δύο τους ερωτεύτηκαν κεραυνοβόλα. Η Αριάδνη έδωσε στον Θησέα ένα μεγάλο κουβάρι με κλωστή για να να δέσει την άκρη του στην είσοδο του λαβύρινθου και έτσι να μπορέσει να βρει τον δρόμο του μετά. Ο θαρραλέος νέος βρήκε τον Μινώταυρο, πάλεψε μαζί του και τον νίκησε. Ακολούθησε την κλωστή και κατάφερε να βγει από τον δαιδαλώδη λαβύρινθο. Χαρούμενοι και ανακουφισμένοι οι Αθηναίοι, έχοντας πλέον μαζί τους και την Αριάδνη, πήραν τον δρόμο της επιστροφής, ξεχνώντας όμως να αλλάξουν τα πανιά του πλοίου από μαύρα σε άσπρα. Δυστυχώς, ο Αιγέας, που είδε από μακριά το πλοίο να πλησιάζει, νόμιζε πως ο γιος του είχε σκοτωθεί. Από τη μεγάλη του στεναχώρια έπεσε στη θάλασσα και πνίγηκε. Η θάλασσα αυτή ονομάστηκε Αιγαίο Πέλαγος.

 

 

Το όνομα «Οδυσσεύς», προέρχεται από το ρήμα «ὀδύσσομαι» (οργίζομαι, μισώ κάποιον) και σημαίνει εξοργισμένος, αλλά και ο μισούμενος από τους θεούς, αυτός που έδωσε αφορμές δυσαρέσκειας, το έδωσε ο παππούς του, ο Αυτόλυκος (Οδύσσεια 19:405).Μυθικος βασιλιας της Ιθακης, γνωστος για την πονηρια, την εξυπναδα και την εφευρετικοτητα του, ο Οδυσσεας ηταν γιος του Λαερτη και της Αντικλειας. Συζυγος της Πηνελοπης και πατερας του Τηλεμαχου.Ο Οδυσσεας Πηρε μερος στην εκστρατεια κατα της Τροιας και σε αυτον οφειλεται η ιδεα και κατασκευη του Δουρειου ιππου, του ξυλινου τεραστιου αλογου που σταθηκε η αφορμη για την νικη των Αχαιων.Αφού έπεσε η πόλη του Πριάµου και τέλειωσε ο δεκάχρονος Τρωικός πόλεµος, ξεκίνησαν τα πλοία των Αχαιών, για να γυρίσουν στην πατρίδα. Όµως οι θεοί του Ολύµπου ήτανε θυµωµένοι, γιατί µέσα στην Τροία οι Αχαιοί έκαψαν τους ναούς τους. Γι’ αυτό τους έστειλαν ανέµους δυνατούς κι άγρια θαλασσοταραχή, για να δυσκολέψουν το ταξίδι τους. Όλοι όµως γύρισαν γρήγορα στα σπίτια τους. Μόνο ο Οδυσσέας, ο πολυµήχανος βασιλιάς,  περιπλανήθηκε δέκα ολόκληρα χρόνια σε θάλασσες και σε χώρες µακρινές και πέρασε πολλές ταλαιπωρίες, ώσπου να φτάσει στην Ιθάκη, την πατρίδα του. Τις περιπέτειες του Οδυσσέα µέχρι την επιστροφή του στην Ιθάκη µάς τις αφηγείται ο Όµηρος στο έργο του «Οδύσσεια».

Η Ήρα ήταν κόρη του Κρόνου και της Ρέας, αδερφή και σύζυγος του Δία. Ήταν βασίλισσα των θεών και των ανθρώπων. Προστάτευε το γάμο και την οικογένεια. Σύμβολό της ήταν το ρόδι, ενώ αγαπημένα της ζώα ήταν το παγώνι και η αγελάδα.

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί αλλάζουν οι εποχές; Τι συμβαίνει και ο βαρύς χειμώνας δίνει τη θέση του στην ολάνθιστη άνοιξη ή το καυτό καλοκαίρι στο βροχερό φθινόπωρο; Τέτοιες σκέψεις βασάνιζαν και τους αρχαίους Έλληνες, οι οποίοι απέδωσαν αυτή την καιρική αλλαγή στη θεά των σιτηρών και της γεωργίας, τη Δήμητρα, η οποία είχε μια κόρη, την όμορφη Περσεφόνη. Ένα πρωινό, εκεί που η Περσεφόνη έπαιζε στα λιβάδια μαζί με τις Νύμφες, τις κόρες του Ωκεανού, και μάζευε λουλούδια, την είδε ο Άδης, ο θεός του Κάτω Κόσμου και την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα. Ο αμείλικτος θεός δεν έχασε στιγμή, ανέβηκε στο άρμα του που το έσερναν τρομαχτικά άλογα και περνώντας δίπλα από την ανυποψίαστη κοπέλα, την άρπαξε και την πήρε μαζί του στο σκοτεινό του βασίλειο. Σαν έφτασε το μεσημέρι, η Δήμητρα άρχισε να αναζητά την κόρη της, αλλά δεν την έβρισκε πουθενά. Εννιά μέρες και εννιά νύχτες τριγυρνούσε προσπαθώντας να την εντοπίσει, αλλά δεν κατάφερε τίποτα. Τα δάκρυά της πότισαν τη γη και τα μοιρολόγια της έφτασαν μέχρι τον Όλυμπο. Ο Δίας, βλέποντας τη μεγάλη της λύπη, της αποκάλυψε τι είχε συμβεί, αλλά δεν δέχτηκε να φέρει πίσω την Περσεφόνη. Τότε, η θεά της γης θύμωσε πολύ και έριξε κατάρα στη φύση. Δάση, κάμποι, βουνά μαράθηκαν μεμιάς. Τίποτα δεν άνθιζε και πείνα μεγάλη έπεσε στη γη. Μαθαίνοντας αυτά τα νέα, ο Άδης δέχτηκε να αφήσει την Περσεφόνη να επιστρέψει στη μητέρα της. Όμως, λίγο πριν φύγει, της έδωσε να φάει έξι σπόρους από ένα μαγεμένο ρόδι, για να μην τον ξεχάσει. Μόλις η νεαρή κοπέλα ανέβηκε στη γη, η κατάρα λύθηκε. Τα εδάφη άνθισαν και πάλι, τα λιβάδια πρασίνισαν, τα λουλούδια πέταξαν τα πολύχρωμα πέταλά τους και τα βουνά έδιωξαν τη γκρίζα τους όψη. Από εκείνη τη στιγμή, τους μήνες που η Περσεφόνη έμενε μαζί με τη μητέρα της πάνω στη γη, η άνοιξη και το καλοκαίρι έκαναν την εμφάνισή τους. Όταν όμως, ο Άδης την είχε συντροφιά του, τότε κρύο, παγωνιά, βροχή και χιόνι σκέπαζε τον πάνω κόσμο. Με αυτόν τον τρόπο οι εποχές εναλλάσονταν μεταξύ τους και ο ένας χρόνος έδινε τη θέση του στον επόμενο.